Ik heb een angststoornis. Of specifieker: ik heb een overweldigende angst om alles en iedereen teleur te stellen. Een sociale fobie. En nee dat betekent niet dat ik bang ben voor mensen. Wil je weten wat het wel betekent? Klik dan verder.

Als eerste wil ik even kwijt dat ik deze blogpost niet schrijf zodat je mij zielig kan vinden (ik ben niet zielig) of om aandacht te krijgen (mijn sociale fobie houdt niet van in het middelpunt staan, en schrijft deze blog dan ook liever niet). Ik schrijf deze post omdat er zo hard meer openheid nodig is voor mentale problemen. In de hoop dat er iemand is die zich minder alleen voelt door deze post.

Hoe het allemaal begonnen is met mijn angsten

Ik wil graag toelichten hoe ik de diagnose kreeg, wat er vooraf aan is gegaan en kort beschrijven hoe mijn angsten zijn ontstaan. Omwille van privacy redenen zal ik niet overal de detail vertellen maar het belangrijkste staat erin:

Mijn angsten zijn, heb ik bij de psycholoog geleerd, een combinatie van mijn karakter (perfectionistisch, introvert, etc.) en traumatische gebeurtenissen die ik mee heb gemaakt aan het begin van mijn puberteit (die ik verder niet ga toelichten. Dit is privé, maar als je mij kent kan je waarschijnlijk gokken wat dit is als je het nog niet weet). Door deze trauma’s is het vermoedelijk zo jong al ontstaan maar waarschijnlijk was het anders op een later punt in mijn leven ook gebeurd door mijn karakter.

Ik heb al sinds mijn 12e last van angsten. Als ik terugdenk dan weet ik al zeker vanaf mijn 14e dat er iets mis was, maar ik kon destijds niet plaatsen wat dat was. Wat ik wel al vrij snel wist was dat het in vlagen ging. Soms was er meer angst en soms minder. Achteraf gezien kan ik plaatsen dat het beter ging als er minder stress was en minder als er meer stress. Toen wist ik dat nog niet en dacht ik dat er iets mis met mij was. Ik praatte er niet over in de hoop dat het weg zou gaan en uit angst wat er zou gebeuren als ik dat wel zou doen (ik was er van overtuigd dat de wereld zou vergaan als ik erover zou delen)

Voor het eerst naar de psycholoog

In het tweede jaar van mijn studie, ik was ondertussen 19, was het geen doen meer om te leven met mijn angsten en heeft mijn moeder de huisarts gebeld (op mijn verzoek, ik durfde zelf niet te bellen). De huisarts stuurde me door naar de GGZ praktijkondersteuner. Een zweverige vrouw waarmee het helemaal niet klikte. Na een paar keer daar heen gaan ging het wel iets beter en ging ik er niet meer heen. Achteraf gezien denk ik dat het beter ging omdat de toetsweek achter de rug was en niet omdat de therapie iets had geholpen.

Ongeveer een half jaar later gebeurde er iets in mijn leven wat zo stressvol was (wederom, dit is privé), dat ik mijn angsten niet onder controle kon houden en zat ik weer bij de huisarts. Nu kreeg ik een doorverwijzing naar een psychologenpraktijk. Uiteraard hoorde daar een wachtlijst bij van ongeveer 6 weken. Daar kon ik wel mee leven, ik leefde immers al 5 jaar met mijn angsten, dus 6 weken kon er voor mij wel bij.

Een gegeneraliseerde angst, of toch sociale fobie

Als je naar de psycholoog gaat begin je eigenlijk altijd bij de basis GGZ. Dit zijn trajecten van ongeveer 8 afspraken met een psycholoog. Je mag 2 trajecten doen, daarna vind de verzekering dat je probleem is opgelost of moet je door naar de specialistische GGZ. De basis GGZ dus, ik trof hier een hele lieve psychologe die me de diagnose gegeneraliseerde angststoornis gaf. Dit is een piekerstoornis waarbij je eigenlijk piekert over van alles zonder duidelijke reden. Ik werkte hier heel hard aan mezelf met o.a. mindfulness therapie en cognitieve gedragstherapie. Ik leerde mezelf veel beter kennen, zo kon ik daarna signalen herkennen die duiden op stress en kon ik angsten beter relativeren.

Mijn angsten gingen alleen niet weg na de basis GGZ. De afspraken bij de basis GGZ waren op en toen ging ik door naar de specialistische GGZ. Ik had mazzel want ik stond al bovenaan de wachtlijst omdat mijn basis traject zo lang had geduurd (door de zomervakantie en afwezigheid van de psycholoog door privéomstandigheden). De specialistische GGZ heeft geen maximum aantal afspraken en er zijn meer mogelijkheden.

Mijn nieuwe psycholoog gaf me de diagnose sociale fobie. Een diagnose waar ik me zoveel beter in kan vinden dan gegeneraliseerde angst maar daar zal ik zo nog wat meer over uitleggen. Met hem deed ik EMDR (trauma-therapie) en dit heeft me heel goed geholpen. Zo goed, dat ik tegenwoordig angsten en paniek herken voor ik ver over mijn grenzen heen ben. Ik ben ook veel beter in op de rem trappen en vraag vaker om hulp. Zijn al mijn angsten verdwenen? Nee, en dat zullen ze waarschijnlijk nooit doen. Kan ik er nu op een normale manier mee leven, ja dat kan wel.

Wat is een sociale fobie?

Als je zegt dat je een sociale fobie hebt denken mensen vaak dat je bang bent voor mensen. Dat is niet zo. Voor mij uit mijn sociale fobie zich vooral in een angst om teleur te stellen. Mijn angst om teleur te stellen is in essentie weer een angst om alleen achter te blijven, die ik kan verklaren vanuit de traumatische gebeurtenissen die plaatsvonden aan het begin van mijn puberteit (waar ik verder niet over in wil gaan om privacy redenen). In het dagelijks leven ben ik vooral bang om teleur te stellen. Onderstaande definitie komt van Wikipedia en is best treffend:

“Iemand die aan deze stoornis lijdt, heeft angst, grote onzekerheid en verlegenheid voor alledaagse sociale interacties en gebeurtenissen, bijvoorbeeld feestjes, vergaderingen en soms telefoneren of boodschappen doen. Er kan sprake zijn van angst voor afwijzing, commentaar, kritiek, pesten en uitlachen.” – Wikipedia

Ondanks dat ik last heb van mijn angsten ben ik nooit ergens vastgelopen in het leven. Zo haalde ik in 6 jaar mijn VWO diploma, en vervolgens haalde ik keurig in 3 jaar mijn bachelor (cum laude) en in 2 jaar mijn master (bijna cum laude). Ik deel dit omdat ik wil delen dat een angststoornis niet synoniem staat aan een burn-out, maar omdat dit wel vaak gedacht wordt. Natuurlijk ging het niet altijd zonder slag of stoot om te studeren met een angststoornis, maar dat is een onderwerp waar ik nog een hele blogpost aan kan wijden.

En hoe leef je er dan nu mee?

Alhoewel ik er nog veel meer over kan vertellen, bijvoorbeeld over hoe het nu gaat met mijn angststoornis, wil ik het voor vandaag hier bij laten, want anders wordt dit wel een hele lange blogpost. Als je vragen hebt mag je die altijd stellen in de reacties. Ik kan niet beloven dat ik op alle vragen een antwoord geef want sommige dingen zijn privé, maar ik ben heel open dus schroom niet!

Liefs, Anouk

Ik ben eerlijk geweest over mijn mentale gezondheid, hoe gaat het met die van jou?